W 200. rocznicę śmierci Jana Kilińskiego, u stóp jego pomnika na Podwalu, władze Warszawy złożyły kwiaty. Bohaterski pułkownik, radny warszawski, szewc, zmarł w wieku 59 lat, 28 stycznia 1819 roku w Warszawie. Żółto-czerwony wieniec pod pomnikiem złożyła Renata Kaznowska, wiceprezydent Warszawy. Strażnicy miejscy odegrali na Na Pomnik Smoleński wszedł mężczyzna, który grozi, że się wysadzi - przekazuje Hubert Biskupski, z-ca red. nacz. Super Expressu. Czytaj również: Mężczyzna wszedł na Pomnik Smoleński i grozi, ze się wysadzi: Jest nagranie. Burza wokół Miszczaka w Polsacie: Fatalne wyniki oglądalności, nowe programy poniżej oczekiwań Z Wikipedii, wolnej encyklopedii. Pomnik Armii Krajowej i Polskiego Państwa Podziemnego w Warszawie – monument zaprojektowany przez Jerzego Staniszkisa, znajdujący się przy ulicy Wiejskiej róg ul. Jana Matejki, naprzeciw kompleksu budynków Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Pomnik Armii Krajowej i Polskiego Państwa Podziemnego – widok W 1859 roku we Lwowie pojawia się pierwszy świecki pomnik. Od tego momentu wolne przestrzenie miasta zaczynają być wykorzystywane jako miejsca budowy pomników upamiętniających poetów, przedstawicieli władz czy wybitnych działaczy. Temat realizowany jest przez pracowników Centrum Historii Miejskiej Europy Środkowo-Wschodniej, Irynę Aleja 3 Maja w Warszawie. Nowym Świecie przed 1939 mostu Poniatowskiego Aleja 3 Maja w Warszawie – jedna z ulic warszawskiego Powiśla w obszarze MSI Solec. Nowy!!: Pomnik Jana Kilińskiego w Warszawie i Aleja 3 Maja w Warszawie · Zobacz więcej » Bracia Łopieńscy. Pozostałości fabryki Braci Łopieńskich w XXI wieku zamieniono na Pomnik Romana Dmowskiego. 52°13′06,7″N 21°01′30,1″E. / 52,218528 21,025028. Multimedia w Wikimedia Commons. Pomnik Romana Dmowskiego – pięciometrowy posąg z brązu przedstawiający Romana Dmowskiego, znajdujący się na skwerze u zbiegu alei Szucha i Alei Ujazdowskich, niedaleko od placu Na Rozdrożu w Warszawie . . Pomnik Jana Kilińskiego – monument upamiętniający Jana Kilińskiego znajdujący się przy ul. Podwale w Warszawie. Pomnik Jana Kilińskiegow Warszawie Państwo Polska Województwo mazowieckie Miejscowość Warszawa Miejsce ul. Podwale Typ pomnika posąg na cokole Projektant Stanisław Jackowski Całkowita wysokość 8 m Data odsłonięcia 19 kwietnia 193615 listopada 1959 Ważniejsze przebudowy 1942, 1945 Położenie na mapie Warszawy Położenie na mapie Polski Położenie na mapie województwa mazowieckiego 52°14′53,6″N 21°00′39,1″E/52,248222 21,010861 Multimedia w Wikimedia Commons HistoriaEdytuj Pomnik powstał według projektu Stanisława Jackowskiego, a odlany został w 1935 w zakładzie Braci Łopieńskich[1]. Składał się z rzeźby wykonanej z brązu o wysokości 4 metrów oraz granitowego cokołu o wysokości 3 metrów. Artysta przedstawił Jan Kilińskiego ruszającego do szturmu, w płaszczu, z wysoko podniesioną szablą i z pistoletem za pasem. Na cokole umieszczono napis: „JANOWI KILIŃSKIEMU WODZOWI LUDU STOLICY ROKU 1794. RODACY R. 1934”[2]. Cokół został wykonany przez firmę kamieniarską Jana Fedorowicza z granitu finlandzkiego pochodzącego z rozebranego soboru św. Aleksandra Newskiego na placu Saskim[3]. Na frontonie cokołu umieszczono płytę-płaskorzeźbę autorstwa Walentego Smyczyńskiego Kiliński prowadzący powstańców przez pl. Zamkowy. Monument odsłonięto na placu Krasińskich w 30. rocznicę powołania Warszawskiej Izby Rzemieślniczej, 19 kwietnia 1936, w obecności Ignacego Mościckiego. Po zakończeniu uroczystości ulicami Warszawy przeszedł uroczysty pochód przedstawicieli wszystkich cechów warszawskich, z których każdy niósł symbol swego zawodu. W marcu 1942 monument został zdemontowany na polecenie Niemców w odwecie za zdjęcie przez Aleksego Dawidowskiego 11 lutego 1942 niemieckojęzycznej tablicy z pomnika Mikołaja Kopernika. Pierwotnie pomnik miał zostać zniszczony, jednak dzięki staraniom Stanisława Lorentza udało się uzyskać u władz niemieckich zmianę tej decyzji[4]. Pomnik złożono w magazynach Muzeum Narodowego, a na jego murze pojawił się namalowany przez Dawidowskiego napis: Jam tu ludu W-wy. – Kiliński Jan!. Pojawiły się też ogłoszenia „podpisane” przez samego Kopernika: W odwecie za zniszczenie pomnika Kilińskiego zarządzam przedłużenie zimy o 6 tygodni. Jak się okazało, zima tego roku była wyjątkowo długa[5]. Posąg doczekał wyzwolenia Warszawy w styczniu 1945 w piwnicach Muzeum Narodowego. Był jednym z nielicznych warszawskich pomników, które nie zostały zniszczone w czasie II wojny światowej[6]. Konieczne było jednak dorobienie brakującej szabli oraz naprawienie mniejszych uszkodzeń, stłuczenia powierzchni prawego kolana oraz obu dłoni Kilińskiego. Prace te wykonała w 1946 pracownia „Bracia Łopieńscy”[7]. Monument jako jeden z pierwszych warszawskich pomników stanął w alei 3 Maja naprzeciwko gmachu Muzeum Narodowego. 1 września 1946 został przeniesiony z powrotem na plac Krasińskich[8]. 15 listopada 1959 pomnik po raz kolejny został przeniesiony i odsłonięty w nowym miejscu − przy ul. Podwale, w pobliżu wylotu ul. Piekarskiej[9]. Nowy granitowy cokół ufundowali rzemieślnicy warszawscy, co upamiętnia napis wykuty na pomniku. Nie wmurowano jednak ponownie płyty Walentego Smyczyńskiego; została ona przekazana do Muzeum Historycznego Warszawy[1]. Lokalizacja monumentu uzasadnione jest tym, że w jego pobliżu znajdowała się siedziba ambasadora rosyjskiego w czasie insurekcji kościuszkowskiej. Jan Kiliński dowodził szturmem mieszkańców Starego Miasta na tę rezydencję 17 kwietnia 1794[10]. W latach 1993–1994 monument został poddany gruntownej renowacji, dzięki której wzmocniono jego osłabiony fundament i wyprostowano cokół odchylony od pionu o 12 stopni[11]. GaleriaEdytuj Monument w pierwotnej lokalizacji, z widoczną płaskorzeźbą Walentego Smyczyńskiego Demontaż monumentu na polecenie Niemców w 1942 Pomnik umieszczony po wojnie ponownie na placu Krasińskich Inskrypcja na obecnym cokole PrzypisyEdytuj↑ a b Małgorzata Dubrowska, Andrzej Sołtan: Brązownictwo warszawskie w XIX i XX wieku. Od Norblina do Łopieńskich. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 1999, s. 140. ISBN 83-7181-084-9. ↑ Pomnik Jana Kilińskiego, na stronie [dostęp 2012-04-15]. ↑ Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK "Kraj", 1990, s. 33. ISBN 83-7005-211-8. ↑ Henryk Pawłowicz: Okupacyjne dzieje samorządu Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 121–122. ↑ Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 322. ISBN 978-83-240-10578. OCLC 938718461. (pol.) ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 18. ISBN 83-88973-59-2. ↑ Tadeusz Łopieński: Okruchy brązu. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 283–284. ISBN 83-01-03127-1. ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 93–94. ISBN 83-88973-59-2. ↑ Krzysztof Jabłoński i in.: Warszawa: portret miasta. Warszawa: Arkady, 1984, s. strony nienumerowane (Kronika odbudowy, budowy i rozbudowy 1945−1982). ISBN 83-213-2993-4. ↑ Pomnik Jana Kilińskiego, na stronie [dostęp 2012-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-16)]. ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 94. ISBN 83-88973-59-2. BibliografiaEdytuj Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK "Kraj", 1990, s. 32-34. ISBN zewnętrzneEdytuj Pomnik Jana Kilińskiego na portalu

pomnik jana kilińskiego w warszawie